[ Pobierz całość w formacie PDF ]

musiał włączyć małą lampę na czole. Z mroku wyłoniło się brązowe skaliste dno
usłane jeżowcami i rozgwiazdami. Na głębokości dwudziestu ośmiu metrów
wyregulował swoją pływalność, puścił się liny kotwicznej, zatoczył szeroki krąg i
znalazł obiekt wykryty przez sonar.
Ciemna metalowa rura na dnie morza ciągnęła się poza jego pole widzenia. Miała
około piętnastu centymetrów średnicy i musiała być ułożona niedawno, bo jej gładka
powierzchnia nie była pokryta glonami ani skorupiakami. Dirk wrócił do kotwicy,
przyciągnął ją do rury i umocował między pobliskimi skałami. Potem popłynął wzdłuż
rury, która schodziła coraz niżej, i po dwudziestu metrach natrafił na jej wylot. Wokół
otworu widniało małe wgłębienie w dnie morskim. Dirk zauważył zupełny brak flory i
fauny morskiej w tym miejscu.
Popłynął wzdłuż rury w przeciwnym kierunku, wrócił na płytszą wodę i dotarł do
rozgałęzienia. Od trzech par złączy odchodziło w obie strony sześć rur, na końcu
była jeszcze jedna. Grubsza, dwudziesto-pięciocentymetrowa, prowadziła od
rozgałęzienia ku wyspie Gil. Dirk przepłynął wzdłuż głównej rury kilkadziesiąt metrów
i zobaczył, że skręca pod kątem prostym na północ na głębokości dziesięciu metrów.
178
Kawałek dalej znikała pod mułem, dlatego była niewidoczna na ekranie sonaru.
Posuwał się wzdłuż niej jeszcze przez kilka minut, wreszcie musiał zawrócić, gdyż
wyczerpywał mu się zapas powietrza. Właśnie zmienił kurs, gdy nagle usłyszał
dudnienie pod powierzchnią, ale w wodzie nie mógł się zorientować, skąd dochodzi.
Wracając wzdłuż rury, zauważył, że piasek zaczął się z niej osypywać. Przyłożył na
niej dłoń w rękawicy i poczuł silne wibracje. Z nagłą obawą popłynął szybko w
kierunku rozgałęzienia.
Na pokładzie łodzi Summer spojrzała na zegarek i obliczyła, że Dirk jest pod wodą
prawie pół godziny. Odwróciła się do Trevora, który siedział na relingu i wpatrywał się
w nią z zachwytem.
- %7łałuję, że nie możemy zostać dłużej - powiedziała, odgadując jego myśli.
- Ja też - odrzekł. - Będę musiał wybrać się do Vancouver, żeby zgłosić zniszczenie
łodzi i postarać się o nową. To może mi zająć kilka dni, nawet więcej, jeśli się
postaram - dodał z szerokim uśmiechem. -Mogę cię odwiedzić w Seattle?
- Będę wściekła, jeśli tego nie zrobisz - oświadczyła z uśmiechem. -To tylko trzy
godziny jazdy pociągiem.
Trevor chciał coś powiedzieć, gdy ponad ramieniem Summer zauważył coś w
wodzie. Jakieś dwadzieścia mJtrów od łodzi spod powierzchni gwałtownie
wydobywały się pęcherze powietrza. Wstał, żeby się temu lepiej przyjrzeć, kiedy
dziewczyna wskazała drugie takie miejsce przy dziobie. Oboje rozejrzeli się wokół i
zobaczyli mnóstwo wyskakujących bąbli.
Powstała rozległa kipiel, z której zaczęły się unosić białe opary. Przybywało ich
szybko i rozprzestrzeniały się na wodzie. W ciągu kilku sekund otoczyły łódz i
uwięziły Summer i Trevora w środku kręgu. Kiedy się zbliżyły, Trevor powiedział z
przestrachem:
- To oddech diabła.
44
Dirk gwałtownie poruszał nogami i płynął prędko wzdłuż głównej rury. Choć nie
widział jej z powodu słabej widoczności, czuł turbulencje w wodzie i wiedział, że
dzieje się coś niedobrego. Zobaczył w wyobrazni
179
"Venturę" i jej martwą załogę, potem pomyślał o Summer i Trevorze na powierzchni i
przyspieszył mimo protestu płuc.
Kiedy dotarł do rozgałęzienia rur, natychmiast skręcił w lewo i skierował się wzdłuż
cieńszej rury do miejsca, gdzie się zanurzył. Słyszał teraz szum pęcherzy powietrza
wypuszczanych do wody pod wysokim ciśnieniem. Trzymając się rury, dostrzegł w
końcu przed sobą linę kotwiczną. Momentalnie wystrzelił ku powierzchni pod takim
kątem, by dotrzeć do liny, i znalazł się przy niej tuż pod dziobem łodzi.
Wynurzył głowę i poczuł się jak w londyńskiej mgle. Nisko nad wodą kłębiły się gęste
białe opary. Dopłynął przy kadłubie do rufy i wspiął się po drabince, którą Summer
opuściła wcześniej za reling. Stojąc na dolnym szczeblu, zajrzał ponad krawędzią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • moje-waterloo.xlx.pl

    •