[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Trzeba płynąć morzem, na południe; tak mówią  oznajmiła Ayo.
 On już to wie, siostro  wtrąciła Miód.  Czyż nie mówił, że był szkutnikiem? Ale z pewnością
to bardzo długa podróż. Skoro tropi cię czarnoksiężnik, jak zdołasz się tam udać?
 Dzięki łasce wód, na których nie pozostaje ślad  odparł Wydra i wstał.
Z jego kolan posypały się skorupki orzechów. Miotłą zamiótł je do popielnika.
 Lepiej już pójdę.
 Wez trochę chleba  powiedziała Ayo.
Miód pospiesznie spakowała do sakwy z żołądka owcy suchary, twardy ser i orzechy. Ludzie z
Przylesia byli biedni. Dali mu wszystko, co mieli, tak jak Anieb.
 Moja matka urodziła się w Skraju Drogi, po drugiej stronie lasu Faliern  powiedział Wydra. 
Znacie to miasteczko? Nazywają ją Róża, córka Jarzębiny.
 Latem wozacy jeżdżą do Skraju Drogi.
 Czy ktoś mógłby pomówić z rodziną matki? Przekażą jej wiadomość. Jej brat, Mały Jesion, co
rok lub dwa odwiedza miasto.
Skinęły głowami.
 Niech tylko wie, że żyję  rzekł. Matka Anieb przytaknęła.
 Dowie siÄ™.
 Idz już  dodała Miód.
 Odejdz wodą  zakończyła Ayo. Uścisnął je obie i wyszedł z domu.
Ruszył biegiem naprzód, zostawiając za sobą nędzne chaty, wprost do huczącego potoku, którego
śpiew słyszał co noc, kładąc się do snu. Zaczął się do niego modlić.
 Zabierz mnie i ocal  poprosił. Rzucił zaklęcie, którego dawno temu nauczył go stary Zmiana, i
wypowiedział słowo Przemiany. A potem nad bystrą wodą nie klęczał już człowiek. Wydra wsunęła
się do potoku i znikła.
RYBOAÓW
Na naszym wzgórzu człek raz żył, Co z woli swej korzystał sił.
Zmieniał swe miano i swój stan, Lecz wciąż pozostał taki sam.
A woda płynie bystro w dal,
A woda płynie w dał.
Pewnego zimowego popołudnia przy ujściu rzeki Onnevy do północnego skraja Wielkiej Zatoki
Havnorskiej, na mokrym piasku stał człowiek odziany w ubogi strój i zniszczone buty; szczupły,
brązowoskóry, o ciemnych oczach i włosach tak cienkich i gęstych, że przypominały sierść wydry.
Padał deszcz, drobniutki, zimny, ponury deszcz szarej zimy. Przemoczony do nitki człowiek zgarbił
się, odwrócił i powoli ruszył w stronę smużki dymu, którą ujrzał daleko na horyzoncie. Za sobą
zostawił ślady czterech łap wydry tuż przy brzegu oraz dwóch ludzkich stóp kroczących naprzód.
Pieśni nie mówią, dokąd się udał. Twierdzą tylko, że wędrował,  wędrował długo, z wyspy na
wyspę". Jeśli ruszył wzdłuż wybrzeża Wielkiej Wyspy, w wielu wioskach mógł natknąć się na
położną, mądrą kobietę, czy czarodzieja, znających sygnał Dłoni i gotowych mu pomóc. Lecz
ponieważ wiedział, że tropi go Ogar, prawdopodobnie czym prędzej opuścił Havnor jako członek
załogi łodzi rybackiej z Cieśniny Ebavnoru albo na handlowym statku z Morza Najgłębszego.
Na wyspie Ark i w Orrimy na Hosku, a także wśród Dziewięćdziesięciu Wysp przetrwały podania
o człowieku, który przybył tam, szukając Wyspy Morreda, gdzie ludzie pamiętają prawa królów i
honor czarnoksiężników. Nie da się orzec, czy opowieści te traktują o Medrze, bo posługiwał się
wówczas wieloma imionami. Praktycznie nigdy nie nazywał siebie Wydrą.
Upadek Gelluka nie zachwiał pozycją Losena. Królowi piratów służyli też inni czarnoksiężnicy,
wśród nich Wczesny, który bardzo chciał odszukać niedorostka, pogromcę Gelluka, i miał duże
szansę go odnalezć. Władza Losena sięgała poza granice Havnoru, na północ Morza Najgłębszego. Z
upływem lat rosła. Węch Ogara zaś pozostał czuły jak zwykle.
Być może, Medra przybył na Pendor, by umknąć pogoni. Wyspa ta leżała daleko na zachód od
Morza Najgłębszego. Możliwe też, iż przywiodły go tam pogłoski krążące wśród Kobiet Dłoni na
Hosku. W owych czasach Pendor był bogatą wyspą. Nie przybył tam jeszcze smok. Do tej pory
wszystkie wyspy, które odwiedził Medra, w najlepszym razie przypominały Havnor; zwykle działo
się na nich jeszcze gorzej. Wojny, napaści piratów i spory możnych stanowiły chleb powszedni; pola [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • moje-waterloo.xlx.pl

    •