[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do budżetu państwa (budżetu centralnego i/lub budżetu samorządów), co pozwoliłoby
zwiększyć kontrolę (i odpowiedzialność) rządu i parlamentu nad dochodami i wydatkami
publicznymi.
Uproszczenie systemu podatkowego i generalne obniżenie stawek podatków, co
pozwoliłoby wzmocnić bodzce mikroekonomiczne oddziałujące od strony podażowej na
przedsiębiorstwa i stworzyć warunki sprzyjające szybszej ekspansji prywatnej
przedsiębiorczości.
18
Zmiana zasad wypłacania transferów budżetowych (np. odejście od kryterium
dochodowego na rzecz majątkowego) i uszczelnienie systemu zabezpieczenia społecznego,
tak aby do minimum zmniejszyć wypłaty z budżetu  wątpliwych rodzajów świadczeń
społecznych (niektóre rodzaje rent inwalidzkich, emerytury rolnicze z KRUS itp.).
Zmiana priorytetów w polityce wydatków publicznych: preferencje powinno uzyskać
szeroko rozumienie zaopatrzenie w dobra publiczne i dobra społecznie pożądane, kosztem
ograniczenia zakresu redystrybucji dochodów.
W ramach priorytetu dla produkcji dóbr publicznych (społecznie pożądanych) szczególnie
preferowane powinny być te rodzaje wydatków, które sprzyjają tworzeniu (wzmocnieniu)
pozytywnych efektów zewnętrznych dla sektora prywatnego, takie jak nakłady na B+R,
inwestycje w kapitał ludzki i w infrastrukturę zarówno fizyczną, jak i informatyczną.
2. Szybko zwiększający się ciężar obsługi zadłużenia zagranicznego Polski po 2002 r.
Same tylko spłaty rat kapitałowych, przewidziane w podpisanych z Klubem Paryskim i
Klubem Londyńskim porozumieniach, mają wzrosnąć z 1,4 mld dol. w 2002 r. do
maksymalnego poziomu 3,8 mld w roku 2008. Obciążenie to dodatkowo spotęguje napięcia,
jakie pojawią się w polskim budżecie od roku 2004, z chwilą przyjęcia zobowiązań
członkowskich w Unii Europejskiej (m.in. składka do budżetu UE).
3. Szczególne, strategiczne wyzwania dla równowagi finansów publicznych stwarza
zbliżające się przystąpienie Polski do Unii Europejskiej w 2004 r.
Generalnie można oczekiwać, że napływ środków pomocowych z Unii Europejskiej
(fundusze strukturalne i spójności, bezpośrednie dopłaty dla rolników itp.) powinien
zwiększyć strumień (i zasób) dostępnych w Polsce oszczędności i wzmocnić funkcję
alokacyjną państwa, stwarzając mu możliwość realizacji ważnych celów rozwojowych.
Istnieje jednak kilka czynników, które mogą sprawić, iż  przynajmniej w ciągu pierwszych
lat członkostwa Polski w UE  niewątpliwe korzyści netto z unijnych transferów dla
polskiej gospodarki jako całości mogą jednocześnie oznaczać ujemny efekt netto z punktu
widzenia finansów publicznych. Najważniejsze z tych czynników to:
Polska zacznie wnosić składki do unijnego budżetu od początku swego członkostwa. Z
wyjątkiem nietypowego roku 2004 (przewidywane wejście do UE ma nastąpić w maju,
co proporcjonalnie obniży wysokość składki), roczne płatności z tego tytułu mają
wynieść około 2,4 mld euro (200 mln miesięcznie), tj. 5-6% wydatków budżetu
centralnego Polski.
19
Finansowane przez UE projekty wymagają współfinansowania przez kraj beneficjenta
(zasada dodatkowości). W zależności od rodzaju projektu i programu pomocowego
udział własnych środków budżetowych (rządu bądz samorządów) powinien wynosić 15-
25%. Szacuje się, że w latach 2004-2006 wydatki samego tylko budżetu centralnego z
tego tytułu wyniosą co najmniej 1 mld euro, tj. około 4 mld zł (Chojna-Duch, 2002].
Dodatkowe środki budżetowe będą także konieczne do sfinansowania harmonizacji
polskiego prawa i ram regulacyjnych do standardów Unii Europejskiej. Jednocześnie
budżet państwa będzie musiał wyasygnować odpowiednie fundusze na wzmocnienie
polskiej administracji publicznej i w szczególności - profesjonalnej służby cywilnej.
Podobnie, niezbędne będą wyższe wydatki publiczne na przedsięwzięcia mające na celu
modernizację polskiej gospodarki i dostosowanie jej funkcjonowania do norm unijnych
(np. w dziedzinie ochrony środowiska).
Po przystąpieniu do Unii Europejskiej Polska będzie musiała przekazywać do
wspólnego budżetu większość dotychczasowych wpływów z ceł; wielkość tych
utraconych wpływów można szacować na ok. 3 mld zł.
Ze względu na przyjęte w UE procedury alokacji i wydatkowania środków
pomocowych można z dużą dozą pewności przewidywać wystąpienie  systemowych
przesunięć w czasie (opóznień) w transferach unijnych do Polski w stosunku do
przepływów funduszy w przeciwnym kierunku. Opóznienia te mogą sięgać od kilku do
kilkunastu miesięcy. Przy  sztywnych zobowiązaniach Polski wobec Unii może to
spowodować w początkowym okresie członkostwa poważne problemy z płynnością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • moje-waterloo.xlx.pl

    •