X


[ Pobierz całość w formacie PDF ]

korzyści finansowych. Wschód praktycznie oderwał się od monarchii, większość
władców zalegała z trybutem. Secesja wspomnianych wyżej obszarów uszczupliła
budżet o comiesięczne wpływy do skarbca.
�� %7łeby zdobyć środki na wyprawę Antioch III zaatakował Armenię, której władca,
poddany Seleukidów, uniezależnił się, odmawiając wpłacania trybutu. Uległ on
znacznie silniejszej armii Antiocha bez większych starć i zapłacił zaległe wpływy
do skarbca, odnawiając więzi poddaństwa względem monarchii. Antioch III
poczynił także krok desperacki: przejął skarb sanktuarium bogini Anaitis w
Ekbatanie.
�� Armia Antiocha musiała być ogromna. W Baktrii w latach 230- 227 doszło do
przewrotu, w konsekwencji którego do władzy doszedł Grek pochodzący z
Magnezji. Obszar jego państwa wykraczał poza granice proklamowanej przez
Diodotosa monarchii. Odcięte od centrum państwa południe Iranu pozostawało
niezależne, lub w bardzo luznych stosunkach z Seleukidami. Secesja Partii i
Baktrii zamknęła bowiem jedyne szlaki łączące Południe z Zachodem, a
przechodzące przez północ. Nie wiemy, czy Persyda wchodziła w zasięg ich
państwa, a od tego zależała właśnie sytuacja na południu Wschodu.
�� Antioch III z sukcesami maszerował w głąb Partii. Jego działania zmusiły króla
Partów do rokowań, w wyniku których w 209 r. udrożniono północne szlaki
komunikacyjne. Partii jednak nie przyłączono.
�� Kampania przeciwko Baktrii zakończyła się podobnymi skutkami. Pomimo
pokonania uzurpatora z Magnezji Seleukida nie był w stanie zdobyć stolicy jego
państwa. Baktria otworzyła przed Antiochem swoje szlaki, dostarczyła wojskom
żywności i słoni bojowych.
�� W 206/205 r. Antioch przeprawił się przez Hindukusz do Pendżabu. Tu bez walki
miejscowy król uznał jego zwierzchnictwo. Oprócz pokaznego trybutu, żywności
na dalszy marsz i dostarczenia kolejnych oddziałów słoni bojowych był to epizod
jednorazowy.
41
�� Następnie Antioch powrócił do Babilonii przez południe Iranu, ściągając z krain
trybut i przywracając na tym terenie swoja władzę. Persyda z pewnością należała
wtedy do monarchii Antiocha III. Z Babilonii pomaszerował do Syrii.
�� Skutki wyprawy były dwojakie. Po pierwsze nie przywrócił on władztwa nad
północnym Iranem. Nawet jeżeli przywrócił związki monarchii z południem, to
pozostawały one słabe. Wydarzenia na zachodzie przyciągnęły uwagę króla, który
nie zdecydował się umocnić efektów wyprawy na wschód. Pozyskał jednak
chwilowo olbrzymie fundusze, a także przywrócił autorytet władzy Seleukidów.
Miasta greckie nieoficjalnie w dekretach honoryfikacyjnych nazywały go megas
basileus. Jego czyny przyrównywano do podbojów Aleksandra. Zdobył on sławę
w świecie greckim.
V wojna syryjska.
�� Antioch III jeszcze przed wyprawą syryjską myślał o odbudowie państwa w takiej
postaci, jaką pozostawił po sobie Seleukos I. Umożliwiła mu to wyprawa irańska.
Za naturalnych wrogów uznał Ptolemeuszy, dzierżących władzę nad Celesyrią i
częścią terenów Azji Mniejszej. Tam z kolei swobodne poruszanie się wojsk
seleukidzkich uniemożliwiało istnienie silnego państwa pergamońskiego. Mniejsze
znaczenie miały już zhellenizowane państewka w Azji Mniejszej. Demonstracja
siły w wyprawie na Armenię ukazała, że można w ten sposób zapewnić sobie ich
poddaństwo.
�� Atak na państwo Ptolemeuszy ułatwiła śmierć Ptolemeusza IV i wstąpienie na tron
6- letniego Ptolemeusza V Epifanesa w 204 r. W tej sytuacji doszło do
porozumienia pomiędzy Filipem V a Antiochem III w 203/202 r. Ustalało ono
zasady podziału państwa egipskiego miedzy nimi. Antiochowi traktat dawał wolną
rękę w Celesyrii, Palestynie i Fenicji, Filipowi V- na wybrzeżu Azji Mniejszej i na
wyspach Morza Egejskiego, pozostających pod wpływami ptolemejskimi. Nie
wiemy, czy postanowienia porozumienia obejmowały aneksję Egiptu.
�� W 202 r. Antioch III zaatakował pd. Syrię. Zdobył ją szybko i równie szybkim
marszem poruszał się w stronę delty, gdzie w 200 r. w bitwie pod Panion pokonał
Ptolemeusza V i jego dostojników. Zwycięstwo oderwało definitywnie Celesyrię i
Palestynę od Egiptu. W dogodnej dla siebie sytuacji podpisał pokój z Egiptem. Z
ptolemejskiej potęgi imperialnej pozostały już w granicach terytoriów oprócz
Egiptu tylko Cypr i Cyrenajka. Porozumienie miał przypieczętować ślub córki
Antiocha, Kleopatry z Ptolemeuszem V.
Działania Antiocha III w Azji Mniejszej i Grecji. Wojna z Rzymem.
�� W 197 r. Antioch uwolniony od troski o południowe granice rozpoczął działania
mające na celu odzyskanie ziem należących niegdyś do Seleukosa I w Azji
Mniejszej. Zwiadom wzrastającej potęgi Rzymu po klęsce Filipa V pod Psimi
Głowami starał się nie naruszać interesów sojuszników Republiki: Eumenes i
Rodos.
�� Na początku 196 r. bez problemu dotarł do cieśnin i zajął część Tracji. Rzym
wysłał do niego poselstwo z protestem i żądaniem zwrotu Egiptowi zagarniętych
ziem na Ptolemeuszach. Poselstwo zostało oczywiście odrzucone. Antioch był
potężny, a Rzymianie nie chcieli w tym czasie angażować się w sprawy
wschodnie.
�� W 192 r. doszło jednak do otwartego konfliktu, po ogłoszeniu przez Flamininusa
wolności dla miast greckich. Niezadowolony z takiego obrotu spraw Związek
Etolski rozpoczął politykę antyrzymską w Grecji. Starał się on nakłonić Antiocha
do zbrojnej interwencji na Półwyspie. Do wojny z Seleukidą popychał Rzym
Eumenes, zagrożony potęgą Antiocha. Ten z kolei widział chętnie zamęt w Grecji,
42
który związałby na jakiś czas siły Rzymian na tym terenie i zneutralizowałby
dalszą ekspansję Republiki, a także uniemożliwił realizację roszczeń do wycofania
się Seleukidy z Tracji. Jednak nie wydaje się, aby Antioch poważnie myślał o
przygotowaniach do wojny, gdyż w 192 r. wylądował z niewielkimi siłami na
terenie Grecji: 10 000 żołnierzy. Rzym nie posiadał jednak dostatecznych sił, by
się mu skutecznie przeciwstawić. Za sąsiadem zza Adriatyku opowiedział się
Związek Achajski i Filip V. Wkrótce nadeszły posiłki z Republiki. Antioch
zablokował w Termopilach przejście do Grecji. Ze strony miast greckich nie było
jednak odzewu, nie doszło do powstania antyrzymskiego. Po krótkich walkach w
wąwozie i nieudanej próbie zatrzymania armii konsula wycofał się w 191 r., mając
zbyt szczupłe siły.
�� Osobną rolę w tym konflikcie odegrał Hannibal, który schronił się na dworze
Antiocha w 195 r. Z pewnością namawiał on króla do działań przeciwko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • moje-waterloo.xlx.pl

    •  

    Drogi uĹźytkowniku!

    W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.

    Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.

     Tak, zgadzam się na nadanie mi "cookie" i korzystanie z danych przez Administratora Serwisu i jego partnerĂłw w celu dopasowania treści do moich potrzeb. Przeczytałem(am) Politykę prywatności. Rozumiem ją i akceptuję.

     Tak, zgadzam się na przetwarzanie moich danych osobowych przez Administratora Serwisu i jego partnerĂłw w celu personalizowania wyświetlanych mi reklam i dostosowania do mnie prezentowanych treści marketingowych. Przeczytałem(am) Politykę prywatności. Rozumiem ją i akceptuję.

    Wyrażenie powyższych zgód jest dobrowolne i możesz je w dowolnym momencie wycofać poprzez opcję: "Twoje zgody", dostępnej w prawym, dolnym rogu strony lub poprzez usunięcie "cookies" w swojej przeglądarce dla powyżej strony, z tym, że wycofanie zgody nie będzie miało wpływu na zgodność z prawem przetwarzania na podstawie zgody, przed jej wycofaniem.